زیاد از مردنش ناراحت نشم فقط لطفا

بیدار که میشم علاوه بر عدد ساعت که کوچکتر بودنش از روزای پیش خوشحال ترم میکنه اینکه با داد و بیداد عضوی از اعضا هم بیدار نشدم شادی آوره.ادامه ی روز تنها صحبتیش که میتونه ناراحتی آفرین باشه اینه که مدام از من میپرسن:خواب بودی؟ یا از هم میپرسن: مهزاد خوابه؟

برای منجر نشدنم به دختر بی حوصله و اعصاب خراب مزخرفی که دیروز بودم اول قرصامو میخورم بعد کش موهای آبی رو بر میدارم و موهامو یکم متفاوت تر از دیروز میبندم و با جینگول پینگولای تو جعبه ی میزتوالتم ور میرم تا ببینم میتونن تل بشن گوشواره یا گردنبند چسبون یا گردنبند آزاد.اول چسبون بعد تل بعد که یهو از سرم میفته میشن گردنبند آزاد.پررنگ ترین رژی که دارمو میزنم و گوشواره ی لنگه به لنگه میندازم بعد میشینم رو کتابام.امیرحسین بهم گفته بود که خیلی نمونده.این مدت باید مثه بز بی احساس باشم.مثلا هر چی رخ داد به درک که رخ داده.من کنکور دارم.تمامی مسائل حتی حتی حتی اضافه وزنی که بابام میگه شبیه امینم کرده و وزن منو توی ذهنش چیزی حدود 120 تخمین میزنه و شیرینی و شکلاتی که من هیچ وقت دوست نداشتمو از دم دستم قایم میکنه تا نخورم و یکم دیگه م آب و غذا رو روم میبنده و ولم میکنه تو کوچه تا بدو ام عرق بریزم وزن کم کنم، میتونن صبر کنن تا بعد کنکور تا حلشون کنم.که فقط مسئله ی مرگ و زندگی شاید بتونه بیاد جلو تر.البته خب اونم گمون نکنم.باید ببینم مثلا کی میمیره.برم ختمش یا نه.

دوره کردن ادبیات مث خر طول میکشه.یه آزمون.شایدم دو آزمون.استراتژِیم اینه که یک شهر آباد به از صد شهر خرابه.نکته آویزون میکنم به پاتختیم و منتظر میشم نگین بیاد سرم غر بزنه که کاغذا رو دیروز خریده بوده و حق ندارم اینقدر زود چیز تموم کنم و اگه همینجوری ادامه بدم دیگه هیچی برام نمیخرن.از اونجایی که فکر اضافه شدن خواهر کوچیکترم به آقا بالاسرام در منزل هم میتونه به بعد کنکور موکول شه موکولش میکنم به همون موقع.عربی یه آزمون.امیرحسین خوابه یوسف بلده اشکالامو رفع کنه ولی خودشم تو یکیش مشکل داره ولی خر تر از اونه که اعتراف کنه و میریزه سر سوال که اشتباهه.منم مثه اون فکر میکنم ولی تا دو مرد عاقل و بالغ و دارای صلاحیت بهم نگن نمیگم اشتباهه که یوسف نه عاقله نه بالغه نه دارای صلاحیت.مرد ولی فکر کنم باشه.باید از اعضای شرکت کننده تو تولد بپرسم که حدود 200 بار شلوارشو کشیدن پایین.دستش خط افتاده و گروهو کرده ما همه نازنین هستیم و عکسشو گذاشته.این چیزا ضربه ی روانی فاجعه ی نازنین رو کمی تسکین میدن.دینی دو تا آزمون و خب نتیجه ش بدک نیست.زبانم یکی دو تا سوال.حال ندارم بیشتر انرژی بذارم براش وقتی که امروز انرژی زیادی ندارم و چیزای زیادین که انرژی بذارم براشون.من هنوز همون رژ رو  دارمو صنایع دستی به خودم آویزون کردم و موهامو مرتب نگه داشتم و حدود 4ساعت و نیم درس خوندم که حس میکنم بیشتر از 3 ساعت نباشه.

تو اینستا آدمای جذابو گشتم و حسودی کردم بهشونو چیزایی که ممکنه منم جذاب کنه پیدا کردم و نگاشون کردم و آهنگ رژ لب قرمز رو گوش دادمو پوآرو و سر نگین که اومد برام فرانسوی صحبت کنه داد زدم که بره بیرون و لباسی که برام خریده بودن و رد کردم و قهوه رو ریختم رو لحاف چهل تکه ی بافت مادر مادر بزرگم و منتظر موندم که امروز بهتر از دیروز باشه.بعد ناهار شاید خلاقیت تصویری رو دوره کنم.شایدم موسیقی.من فردا سنجش دارم.سنجش قبلیم 230 بود.امیرحسین میگه خرم با همونم حتی میتونم قبول شم ولی من خر نیستم.افت ها رو میشناسم.اینکه توی اون عمومیام خوب بود و عربی 67 درصد شاهکار من تو سنجش محسوب میشه و اینا.

یادم باشه ساعت نگینو بگیرم تا چک کنم برای درسی از عمومیا بیشتر از ربع ساعت وقت نذارم.ساعتای خودمو چک کنم شاید درست کار کردن.

امیرحسین میگفت اتاقم شبیه اتاق مسافراست.کسایی که زیاد قرار نیست بمونن.نمیدونه این سبک زندگی ایه که عادتم دادن بهش.تو چیزایی که برات در نظر میگیرن زیاد تغییر ایجاد نکن چون حقشو نداری و همیشه مسافر باش ولی اصلا سفر نکن.چون مسافر نبودن موجب میشه دل ببندی و ذوق کنی که از بین رفتنش موجب ضربه ی روحی میشه و سفر کردن موجب بیرون رفتن از خونه و خطرهای زندگی کردن و ضربه ی جسمی میشه.من ازش متنفرم ولی میتونم بعد کنکور فکر کنم بهش.نه؟

همه چیز منتظر میمونه جز مرگ و زندگی.کی قراره بمیره؟

خدا خیرش بده رتبه ی کنکورمو همین مرگ و میراست که میتونه بهتر کنه.